Έφτασε λοιπόν η ώρα να γράψω και εγώ την ιστορία μου. Αυτό θα το κάνω όχι γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να περάσω τον χρόνο μου, αλλά όπως εγώ χρησιμοποίησα τις πληροφορίες άλλων που πόσταραν εδώ, για να βγάλω διάφορα συμπεράσματα, έτσι και εγώ ελπίζω ότι η ιστορία μου θα χρησιμεύει σε αλλά παιδιά που μπορεί να πάρουν την δύσκολη απόφαση της μετανάστευσης. Θέλω αρχικά να συγχαρώ αυτούς που διατηρούν αυτό το φόρουμ, που τόσους έχει βοηθήσει, μπράβο παιδιά! Ο λόγος που γράφω κάποια πράγματα για την προ μετανάστευσης πορεία μου είναι γιατί πάντα διαβάζοντας ανταποκρίσεις άλλων στο πατριωτάκι ήθελα να ξέρω κάποια παραπάνω πράγματα γι αυτούς. Αν βαριέστε πάτε κατευθείαν στην ενότητα που σας ενδιαφέρει.
Ιστορικό: Το επάγγελμά μου είναι πολιτικός μηχανικός, και ευτυχώς σπούδασα στην Αγγλία τα έτη 1997-2002 (A Levels, Beng, Msc). Αποφοιτώντας το 2002 ΔΥΣΤΥΧΩΣ επέστρεψα στην Ελλάδα, έχοντας παρασυρθεί από την γενικότερη αισιοδοξία που επικρατούσε τότε, έφαγα τον κλασσικό 1 χρόνο στο στρατό και ξεκίνησα δουλεία σε μια μεγάλη τεχνική εταιρία αρχές 2004. Μπορεί οι συνθήκες να ήταν δύσκολες αλλά τότε τα χρήματα ήταν τουλάχιστον ικανοποιητικά για τους μηχανικούς στην Ελλάδα, και το αντικείμενο μου άρεσε. Ένιωθα καλά που σε ηλικία 24 χρονών ήμουν τελείως ανεξάρτητος, μπορούσα να περνάω αρκετά καλά και να ελπίζω σε ένα ακόμα καλύτερο μέλλον. Μετά, αρχές 2007 έφυγα από αυτή την εταιρία για προσωπικούς λόγους και ξεκίνησα να ασχολούμαι με ιδιωτικά έργα, πολεοδομίες, ανεγέρσεις κτλ. Πέρα από το επάγγελμα του μηχανικού ασχολούμαι σοβαρά και με το άθλημα του Jiu-jitsu με πολλούς αγώνες και μετάλλια σε Ελλάδα και Ευρώπη….
Οι πρώτες σκέψεις για μετανάστευση: Τα πράγματα άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά από το τέλος του 10, και γίναν πολύ χειρότερα στο τέλος του 11. Εκεί που έλεγα αν δεν πάει καλά το Α έχω το Β και το Γ ξαφνικά χάθηκαν Α και Β και Γ. Άρχισα να βλέπω ότι αυτά που θεωρούσα δεδομένα δεν ήταν καθόλου δεδομένα. Επίσης ρε παιδιά άρχισα να χαλιέμαι πολύ με τη συμπεριφορά της κοινωνίας όσο η κρίση χειροτέρευε. Άρχισα λοιπόν να κοιτάω την προοπτική της μετανάστευσης.
Αρχικά σκέφτηκα την Αυστραλία, μια και είχα κάποιους φίλους που έπαιρναν πολύν καλά χρήματα εκεί σαν μηχανικοί. Φαινόταν πολύ ενδιαφέρον μέρος, συν το ότι τα Αγγλικά μου ήταν ήδη καλά. Ξεκίνησα λοιπόν την διαδικασία του assessment για skilled immigration. Παράλληλα έδωσα IELTS στο οποίο έπιασα σκόρ 7.5, και σε όλα πάνω από 7, που είναι αρκετά καλό. Εκεί που έχω φτάσει στο μισό περίπου το assessment προκύπτει δουλεία, το καλοκαίρι του 12 σε τεχνική εταιρία, με χρήματα όχι πολλά αλλά ικανοποιητικά για εκείνη την περίοδο. Λέω ας το παλέψουμε να καθίσουμε Ελλάδα και θα περάσει αυτή η κρίση. Περιόρισα έξοδα, κράτησα μόνο μηχανή, το αυτοκίνητο το είχα πουλήσει κτλ. Η δουλεία κράτησε 8 μήνες μετρημένους, χωρίς να έχω κανένα παράπονο από τους ανθρώπους που τους ήξερα χρόνια και υπήρχε αλληλοεκτίμηση. Σταμάτησε γιατί υπήρχε τεράστια συρρίκνωση του αντικειμένου, και μεγάλη έλλειψη ρευστότητας.
Τότε, Μάρτιος 13, ξανάρχισα να κοιτάω το θέμα της μετανάστευσης και να ασχολούμαι με το assessment, το οποίο τελείωσα στο τέλος Μαΐου και τελικά το έστειλα, μέγα λάθος όπως αποδείχθηκε. Λάθος γιατί οι συνθήκες μου είχαν αλλάξει και δεν ήμουν σίγουρος αν μπορούσα να πάω τόσο μακριά, και για οικονομικούς λόγους αλλά και για συναισθηματικούς. Το κατάλαβα αυτό όταν τα έβαλα κάτω στο τέλος του καλοκαιριού του 13. Σίγουρα είναι κρίμα που έχασα 600 ευρώ για το assessment και τώρα να φαίνεται μεγάλη χαζομάρα. Εγώ όμως παραθέτω το λάθος για να αποτρέψω άλλους να το κάνουνε. Προσοχή λοιπόν παίδες. Αν προχωρήσετε διαδικασίες για μετανάστευση σε άλλη ήπειρο πρέπει να είστε απόλυτα σίγουροι ότι τελικά θα πάτε, όσο σίγουρος βέβαια μπορεί να είναι κάποιος για το οτιδήποτε. Βέβαια υπάρχει και η καλή πλευρά. Είχα την ευκαιρία να φρεσκάρω τα Αγγλικά μου και να βάλω σε μια σειρά το βιογραφικό μου, και να τα έχω όλα σωστά αρχειοθετημένα. Επίσης αν σε 2-3 χρόνια θελήσω τελικά να πάω Αυστραλία, γιατί π.χ. βαρέθηκα τη συννεφιά της Αγγλίας μπορώ να το κάνω, μιας και το assessment ήταν επιτυχές, αναγνωρίστηκα πλήρως σαν professional engineer. Η απάντηση έκανε 4 ολόκληρους μήνες να έρθει, όταν ήρθε τον Σεπτέμβριο του 13 είχα ήδη αποφασίσει να παγώσω το θέμα της Αυστραλίας και να κάνω μια προσπάθεια στην Αγγλία, απ όπου είχα ενθαρρυντικές πληροφορίες.
Η αναχώρηση: Το σχέδιο ήταν να μείνουμε λίγο καιρό χωριστά με την κοπέλα μου, μια και αυτή είχε μια δουλειά, part time, στην Ελλάδα και δεν θέλαμε σίγουρα να την αφήσει χωρίς εγώ να έχω κάτι χειροπιαστό. Έκλεισα εισιτήρια για 15 Οκτώβρη. Σίγουρα όσο πλησίαζε ο καιρός υπήρχε και στους δύο συναισθηματική φόρτιση, αλλά ξέραμε ότι θα είναι για το καλύτερο. Ο λόγος που επέλεξα το Μπέρμινγκχαμ είναι ότι ήθελα να είμαι σε αστικό κέντρο για δύο λόγους. Πρώτον γιατί υπήρχε μεγαλύτερη πιθανότητα ευρέσεως εργασίας, και δεύτερον για να μπορώ να συνεχίσω να προπονούμαι στο ίδιο επίπεδο που προπονούμουν στην Ελλάδα, και ίσως σε καλύτερο. Λονδίνο δεν έπαιζε να πάω γιατί χρειαζόμουν πολλά χρήματα για αρχή, και έτσι κατέληξα στο Μπέρμινγκχαμ. Δεν είχα απολύτως κανέναν γνωστό σε αυτή την πόλη, όλα ξεκινούσαν από το μηδέν. Για τις πρώτες μέρες έκλεισα το πιο φτηνό ξενοδοχείο που βρήκα 120 ευρώ (100 λίρες) τα 7 βράδια!!!, μέσω booking.com. Η απόλυτη παρακμή μιλάμε, ούτε wi-fi δεν είχε. Κλασσικά οι πρώτες κινήσεις που έκανα ήταν να πάρω καρτοκινητό, και dongle για mobile internet για το laptop.
Τα σπίτια στην Αγγλία: Δεν είναι καθόλου παράλογο που το θέμα εύρεσης σπιτιού προβληματίζει πολλά παιδιά που μεταναστεύουν στην Αγγλία, και για το υψηλό κόστος, αλλά και για τις ιδιαιτερότητες που έχουν τα κάποια Βρετανικά σπίτια. Εγώ έψαχνα για κάτι που να μην με δεσμεύει για πολύ καιρό με συμβόλαιο, καθώς δεν ήμουν σίγουρος ότι τελικά θα έμενα στο Μπέρμινγκχαμ, άρα το μόνο που μπορούσα να νοικιάσω ήταν δωμάτιο σε σπίτι. Αυτή την πρώτη βδομάδα είδα κάτι τραγικά δωμάτια. Όχι να πληρώσω 200 λίρες, να με πληρώνουν 200 λίρες δεν έμενα μέσα. Δεν σας κρύβω ότι αγχώθηκα στην αρχή, που πήγαινα στου διαόλου και έβλεπα ρημάδια, και κουραζόμουν και με τις μετακινήσεις με λεωφορεία που δεν τις είχα συνηθίσει, και δεν ήξερα και τα δρομολόγια…
Γενικά τα πράγματα που πρέπει να προσέχετε αν νοικιάσετε ένα δωμάτιο είναι τα εξής. Πρώτον να κάνετε την αναγωγή τον εβδομάδων στο μήνα σωστά, 4.2 εβδομάδες ο μήνας. Να ξεκαθαρίσετε επίσης αν συμπεριλαμβάνονται λογαριασμοί ηλεκτρικού - γκαζιού στην τιμή. Νερό μην πληρώσετε, δεν έχει δικαίωμα κανείς να σας το κόψει και υπόχρεος είναι πάντα ο ιδιοκτήτης όταν νοικιάζει δωμάτια. Επίσης, μεγάλη προσοχή σε αυτό, να φαίνεται στο συμβόλαιο ότι εσείς νοικιάζετε ΜΕΡΟΣ του οικήματος, και συνεπώς δεν πληρώνετε δημοτικό φόρο, αλλά τον πληρώνει ο ιδιοκτήτης. Αν νοικιάσουν περισσότερα από ένα άτομα ένα σπίτι, αλλά με το ίδιο συμβόλαιο τότε όλοι μαζί από κοινού πληρώνουν δημοτικό φόρο, και όχι ο ιδιοκτήτης. Προσέξτε το αυτό πολύ, γιατί είναι πολλά λεφτά ο δημοτικός φόρος. Επίσης αν κάποιος θέλει να νοικιάσει το οποιοδήποτε ανεξάρτητο σπίτι (όχι δωμάτιο) πρέπει να υπολογίσει και τον δημοτικό φόρο.
Σε εμένα έγινε το εξής κουλό. Βρήκα αυτό το δωμάτιο σε σπίτι 6 δωματίων, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται λογαριασμοί, συμφώνησα, και συνειδητοποίησα ότι δεν είναι κανένας άλλος μέσα στο σπίτι. Μετά το μεσιτικό έβαλε γκάζι και ρεύμα στο όνομα μου και μου σκάει και ένας δημοτικός φόρος 900 λίρες να πληρώσω!!! Βεβαία το έλυσα το θέμα, αλλά χρειάστηκε να επικοινωνήσω 4-5 φορές με τον δήμο. Δεν με χαλάει καθόλου που το έχω μόνος μου το σπίτι, και ας πάει λίγο ακριβά με τους λογαριασμούς, για 2-3 μήνες ακόμα είναι έτσι και αλλιώς, μετά θα νοικιάσω κανονικό σπίτι.
Αναζήτηση εργασίας: Εδώ είναι λοιπόν το κυρίως θέμα, που τελικά αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολο απ ότι περίμενα. Είχα ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο του 13 να ψάχνω και να στέλνω βιογραφικά από Ελλάδα. Είχα φυσικά γραφτεί και σε διάφορα recruiter agencies. Με το που άνοιξα τραπεζικό λογαριασμό και πήρα τηλέφωνο με σύνδεση άρχισα να επικοινωνώ με διάφορους recruiter. Γράφτηκα σε ότι site σχετικό με μηχανικούς υπάρχει, και στις περισσότερες εταιρίες, που έχουν επιλογή careers. Κρατούσα αρχείο με όλους τους recruiter και τις εταιρίες που μίλαγα κάθε μέρα για να μην τα ξεχνάω και εγώ ο ίδιος αυτά που έχω πει με τον καθένα. Ελάχιστη ανταπόκριση είχα, κυρίως από recruiter που με έπαιρναν τηλέφωνο για μια δουλειά, τους έλεγα ναι φυσικά, και μετά εξαφανιζόντουσαν. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές σου απαντάνε στην Αγγλία όταν στέλνεις για μια δουλειά, και δεν θέλουν να σε πάρουν για να ξέρεις, αλλά όχι πάντα. Μέχρι τις αρχές Δεκέμβρη πρέπει να είχα στείλει σε πάνω από 700 δουλειές και το μόνο που κατάφερα ήταν να πάω σε μια συνέντευξη, που τελικά δεν με πήρανε. Ήταν αρκετά δύσκολη περίοδος, και ευτυχώς που είχα την κοπέλα μου που με στήριζε ψυχολογικά, και επίσης την προπόνηση, που εδώ είναι σε αρκετά καλό επίπεδο και με βοηθούσε να ξεδίνω. Εκεί λοιπόν αποφάσισα να γυρίσω Ελλάδα για Χριστούγεννα, να ξελαμπικάρω, να δω οικογένεια και φίλους, και να επιστρέψω να συνεχίσω το νέο έτος. Το δωμάτιο το κράτησα γιατί δεν συνέφερε να το αφήσω και να βρω άλλο.
Βλέπω τελικά φώς!: Τελικά η πρώτη δουλειά που βρήκα δεν είχε να κάνει με μηχανικούς, αλλά με διδασκαλία Jiu-jitsu σε γυμναστήριο. #@%^@ τα πτυχία μου μέσα δηλαδή! Μάθε παιδί μου γράμματα σου λέει μετά. Με κάποια γνωριμία που έκανα, με το που επέστρεψα από Ελλάδα κανόνισα να διδάσκω 2 ώρες την βδομάδα σε γυμναστήριο. Τα λεφτά δεν είναι και για να ζήσεις βέβαια, αλλά είναι κάτι, και αν οι 2 μέρες γίνονταν 5 θα ζούσα κιόλας από αυτά. Αν είστε στο Μπέρμινγκχαμ, θέλετε να μάθετε Jiu-jitsu και θέλετε ο δάσκαλος να είναι οπωσδήποτε Έλληνας τότε ελάτε κάθε Τρίτη 20.00 και Παρασκευή 19.00 στο utcuk.com!!!!
Εκεί αποφάσισα να επικεντρώσω την έρευνα σε τοπικό επίπεδο, και συνέχισα με αυξανόμενη ένταση να στέλνω βιογραφικά. Τελικά με πήραν τηλέφωνο από μια εταιρία που κάνει μεταλλικές κατασκευές, πήγα για συνέντευξη μου προσέφεραν δουλειά και φυσικά την δέχτηκα. Είναι τελικά να κάτσει η σωστή συγκυρία. Εκεί τους έφυγε ένας εκτάκτως, και ήταν να φύγει και μια άλλη κοπέλα, γιατί έληγε η βίζα της και έτσι θέλανε να πάρουν κάποιον εκτάκτως. Βρήκαν εμένα, ήταν μια από τις τελευταίες δουλείες που είχα στείλει, τα βρήκαμε και με προσέλαβαν, τέλος.
Μου έχει κάνει πολύ καλή εντύπωση το περιβάλλον εργασίας στην Αγγλία. Δεν είδα αυτές τις μέρες που ξεκίνησα κανέναν να φωνάζει και να αγχώνεται, ούτε να ρίχνει μπινελικια επειδή του φταίει το ένα και το άλλο. Δουλεύουν με ηρεμία και συνεπώς πιο αποδοτικά. Επίσης μου κάνανε γραπτή πρόταση, που λέει συγκεκριμένα πράγματα. Στην Ελλάδα σου λένε έλα ξεκίνα εσύ, και βλέπουμε, τις γνωστές παπαριές. Επίσης εδώ είναι ευγενικοί οι άνθρωποι, δηλαδή με το που πήγα με συστήσανε σε όλους, μου δείξανε τα κατατόπια και γενικά ένιωσα ευπρόσδεκτος. Στην Ελλάδα, οι πίθηκοι στην πρώτη εταιρία που ξεκίνησα ούτε με συστήσανε, ούτε μου δείξανε πώς να δουλεύω, ούτε γραφείο μου δώσανε, και γενικότερα αισθανόμουν παρείσακτος. Έπρεπε εγώ να βρώ μόνος μου αντικείμενο. Αντι να με βοηθήσουν να λύνω τα διάφορα προβλήματα, μου προκαλούσαν περισσότερα. Τόσο καραγκιόζηδες, λες και όταν έρχεται κάποιος έρχεται να πάρει την δουλειά των υπολοίπων…
Τώρα αυτό που επείγει είναι να πάρω ένα αυτοκίνητο, γιατί είναι όλα μακριά, και εκεί που διδάσκω, και η δουλειά στην εταιρια με τις μεταλλικές κατασκευές και δεν παλεύονται τα λεωφορεία. Ελπίζω σε 2 μήνες να βρω και κανένα καλό σπίτι για να ανέβει και η κοπέλα μου, ήδη έχω αρχίσει να ψάχνω, και σίγουρα θέλει πολύ ψάξιμο ακόμα.
Το Μπέρμινγκχαμ: Όταν έλεγα σε φίλους ότι θα έρθω εδώ μου λέγαν που θα πας στην μαυρίλα, και χάλια, και δεν θα την παλέψεις κτλ. Εμένα ρε παιδιά μια χαρά πόλη μου φαίνεται. Πιστεύω ότι αν κάποιος έχει ζήσει στις άθλιες Ελληνικές πόλεις δεν μπορούν να τον χαλάσουν και πολλά πράγματα. Η ζωή εδώ είναι αρκετά φτηνή, αν δηλαδή μιλάμε για διατροφή, ρουχισμό και είδη σπιτιού είναι ένα 10-20% φθηνότερα απ ότι στην Ελλάδα. Μιλάμε για τεράστια αγορά, με πολλές επιλογές στο τι θα ψωνίσει κανείς, σίγουρα καλύτερα απ ότι τα περίμενα, και καλύτερα από το Πόρτσμουθ που σπούδασα.
Αυτοκίνητα – μηχανές – μετακίνηση: Σε αυτόν τον τομέα είμαι τελείως ελληνάρας, δεν αντέχω τα ΜΜΜ με τίποτα. Όπως θα ξέρετε αυτό που είναι πολύ ακριβό στην Αγγλία είναι η ασφάλεια. Σας παραθέτω μερικά quotes που έκανα πρόσφατα για διάφορα αυτοκίνητα
Peugeot 107 1.0l ---- 1250 Λίρες
Opel corsa 1.25l ---- 1450 Λιρες
Ford fiesta 1.4l ---- 1750 Λίρες (το χρόνο πάντα)
Εννοείται ότι δεν έχω μπόνους μάλους. Αν είσαι ατρακαριστος για 10 χρόνια το κόστος για το Peugeot πέφτει στα 750 περίπου. Έχετε επίσης την επιλογή να φέρετε το αυτοκίνητο η τη μηχανή σας από Ελλάδα, εγώ αυτό σκέφτομαι να κάνω με την μηχανή μου.
Αυτά για σήμερα, εύχομαι ότι καλύτερο σε όλους, είτε επιλέξετε να μείνετε στην Ελλάδα να το παλέψετε, είτε να φύγετε, τελικά όλα είναι λίγο πολύ θέμα τύχης και συγκυριών. Γράψτε ελεύθερα αν έχετε κάποια ερώτηση η διευκρίνηση για τα παραπάνω, το Μπέρμινγκχαμ, την Αγγλία και θα απαντήσω αν γνωρίζω το θέμα.
Ιστορικό: Το επάγγελμά μου είναι πολιτικός μηχανικός, και ευτυχώς σπούδασα στην Αγγλία τα έτη 1997-2002 (A Levels, Beng, Msc). Αποφοιτώντας το 2002 ΔΥΣΤΥΧΩΣ επέστρεψα στην Ελλάδα, έχοντας παρασυρθεί από την γενικότερη αισιοδοξία που επικρατούσε τότε, έφαγα τον κλασσικό 1 χρόνο στο στρατό και ξεκίνησα δουλεία σε μια μεγάλη τεχνική εταιρία αρχές 2004. Μπορεί οι συνθήκες να ήταν δύσκολες αλλά τότε τα χρήματα ήταν τουλάχιστον ικανοποιητικά για τους μηχανικούς στην Ελλάδα, και το αντικείμενο μου άρεσε. Ένιωθα καλά που σε ηλικία 24 χρονών ήμουν τελείως ανεξάρτητος, μπορούσα να περνάω αρκετά καλά και να ελπίζω σε ένα ακόμα καλύτερο μέλλον. Μετά, αρχές 2007 έφυγα από αυτή την εταιρία για προσωπικούς λόγους και ξεκίνησα να ασχολούμαι με ιδιωτικά έργα, πολεοδομίες, ανεγέρσεις κτλ. Πέρα από το επάγγελμα του μηχανικού ασχολούμαι σοβαρά και με το άθλημα του Jiu-jitsu με πολλούς αγώνες και μετάλλια σε Ελλάδα και Ευρώπη….
Οι πρώτες σκέψεις για μετανάστευση: Τα πράγματα άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά από το τέλος του 10, και γίναν πολύ χειρότερα στο τέλος του 11. Εκεί που έλεγα αν δεν πάει καλά το Α έχω το Β και το Γ ξαφνικά χάθηκαν Α και Β και Γ. Άρχισα να βλέπω ότι αυτά που θεωρούσα δεδομένα δεν ήταν καθόλου δεδομένα. Επίσης ρε παιδιά άρχισα να χαλιέμαι πολύ με τη συμπεριφορά της κοινωνίας όσο η κρίση χειροτέρευε. Άρχισα λοιπόν να κοιτάω την προοπτική της μετανάστευσης.
Αρχικά σκέφτηκα την Αυστραλία, μια και είχα κάποιους φίλους που έπαιρναν πολύν καλά χρήματα εκεί σαν μηχανικοί. Φαινόταν πολύ ενδιαφέρον μέρος, συν το ότι τα Αγγλικά μου ήταν ήδη καλά. Ξεκίνησα λοιπόν την διαδικασία του assessment για skilled immigration. Παράλληλα έδωσα IELTS στο οποίο έπιασα σκόρ 7.5, και σε όλα πάνω από 7, που είναι αρκετά καλό. Εκεί που έχω φτάσει στο μισό περίπου το assessment προκύπτει δουλεία, το καλοκαίρι του 12 σε τεχνική εταιρία, με χρήματα όχι πολλά αλλά ικανοποιητικά για εκείνη την περίοδο. Λέω ας το παλέψουμε να καθίσουμε Ελλάδα και θα περάσει αυτή η κρίση. Περιόρισα έξοδα, κράτησα μόνο μηχανή, το αυτοκίνητο το είχα πουλήσει κτλ. Η δουλεία κράτησε 8 μήνες μετρημένους, χωρίς να έχω κανένα παράπονο από τους ανθρώπους που τους ήξερα χρόνια και υπήρχε αλληλοεκτίμηση. Σταμάτησε γιατί υπήρχε τεράστια συρρίκνωση του αντικειμένου, και μεγάλη έλλειψη ρευστότητας.
Τότε, Μάρτιος 13, ξανάρχισα να κοιτάω το θέμα της μετανάστευσης και να ασχολούμαι με το assessment, το οποίο τελείωσα στο τέλος Μαΐου και τελικά το έστειλα, μέγα λάθος όπως αποδείχθηκε. Λάθος γιατί οι συνθήκες μου είχαν αλλάξει και δεν ήμουν σίγουρος αν μπορούσα να πάω τόσο μακριά, και για οικονομικούς λόγους αλλά και για συναισθηματικούς. Το κατάλαβα αυτό όταν τα έβαλα κάτω στο τέλος του καλοκαιριού του 13. Σίγουρα είναι κρίμα που έχασα 600 ευρώ για το assessment και τώρα να φαίνεται μεγάλη χαζομάρα. Εγώ όμως παραθέτω το λάθος για να αποτρέψω άλλους να το κάνουνε. Προσοχή λοιπόν παίδες. Αν προχωρήσετε διαδικασίες για μετανάστευση σε άλλη ήπειρο πρέπει να είστε απόλυτα σίγουροι ότι τελικά θα πάτε, όσο σίγουρος βέβαια μπορεί να είναι κάποιος για το οτιδήποτε. Βέβαια υπάρχει και η καλή πλευρά. Είχα την ευκαιρία να φρεσκάρω τα Αγγλικά μου και να βάλω σε μια σειρά το βιογραφικό μου, και να τα έχω όλα σωστά αρχειοθετημένα. Επίσης αν σε 2-3 χρόνια θελήσω τελικά να πάω Αυστραλία, γιατί π.χ. βαρέθηκα τη συννεφιά της Αγγλίας μπορώ να το κάνω, μιας και το assessment ήταν επιτυχές, αναγνωρίστηκα πλήρως σαν professional engineer. Η απάντηση έκανε 4 ολόκληρους μήνες να έρθει, όταν ήρθε τον Σεπτέμβριο του 13 είχα ήδη αποφασίσει να παγώσω το θέμα της Αυστραλίας και να κάνω μια προσπάθεια στην Αγγλία, απ όπου είχα ενθαρρυντικές πληροφορίες.
Η αναχώρηση: Το σχέδιο ήταν να μείνουμε λίγο καιρό χωριστά με την κοπέλα μου, μια και αυτή είχε μια δουλειά, part time, στην Ελλάδα και δεν θέλαμε σίγουρα να την αφήσει χωρίς εγώ να έχω κάτι χειροπιαστό. Έκλεισα εισιτήρια για 15 Οκτώβρη. Σίγουρα όσο πλησίαζε ο καιρός υπήρχε και στους δύο συναισθηματική φόρτιση, αλλά ξέραμε ότι θα είναι για το καλύτερο. Ο λόγος που επέλεξα το Μπέρμινγκχαμ είναι ότι ήθελα να είμαι σε αστικό κέντρο για δύο λόγους. Πρώτον γιατί υπήρχε μεγαλύτερη πιθανότητα ευρέσεως εργασίας, και δεύτερον για να μπορώ να συνεχίσω να προπονούμαι στο ίδιο επίπεδο που προπονούμουν στην Ελλάδα, και ίσως σε καλύτερο. Λονδίνο δεν έπαιζε να πάω γιατί χρειαζόμουν πολλά χρήματα για αρχή, και έτσι κατέληξα στο Μπέρμινγκχαμ. Δεν είχα απολύτως κανέναν γνωστό σε αυτή την πόλη, όλα ξεκινούσαν από το μηδέν. Για τις πρώτες μέρες έκλεισα το πιο φτηνό ξενοδοχείο που βρήκα 120 ευρώ (100 λίρες) τα 7 βράδια!!!, μέσω booking.com. Η απόλυτη παρακμή μιλάμε, ούτε wi-fi δεν είχε. Κλασσικά οι πρώτες κινήσεις που έκανα ήταν να πάρω καρτοκινητό, και dongle για mobile internet για το laptop.
Τα σπίτια στην Αγγλία: Δεν είναι καθόλου παράλογο που το θέμα εύρεσης σπιτιού προβληματίζει πολλά παιδιά που μεταναστεύουν στην Αγγλία, και για το υψηλό κόστος, αλλά και για τις ιδιαιτερότητες που έχουν τα κάποια Βρετανικά σπίτια. Εγώ έψαχνα για κάτι που να μην με δεσμεύει για πολύ καιρό με συμβόλαιο, καθώς δεν ήμουν σίγουρος ότι τελικά θα έμενα στο Μπέρμινγκχαμ, άρα το μόνο που μπορούσα να νοικιάσω ήταν δωμάτιο σε σπίτι. Αυτή την πρώτη βδομάδα είδα κάτι τραγικά δωμάτια. Όχι να πληρώσω 200 λίρες, να με πληρώνουν 200 λίρες δεν έμενα μέσα. Δεν σας κρύβω ότι αγχώθηκα στην αρχή, που πήγαινα στου διαόλου και έβλεπα ρημάδια, και κουραζόμουν και με τις μετακινήσεις με λεωφορεία που δεν τις είχα συνηθίσει, και δεν ήξερα και τα δρομολόγια…
Γενικά τα πράγματα που πρέπει να προσέχετε αν νοικιάσετε ένα δωμάτιο είναι τα εξής. Πρώτον να κάνετε την αναγωγή τον εβδομάδων στο μήνα σωστά, 4.2 εβδομάδες ο μήνας. Να ξεκαθαρίσετε επίσης αν συμπεριλαμβάνονται λογαριασμοί ηλεκτρικού - γκαζιού στην τιμή. Νερό μην πληρώσετε, δεν έχει δικαίωμα κανείς να σας το κόψει και υπόχρεος είναι πάντα ο ιδιοκτήτης όταν νοικιάζει δωμάτια. Επίσης, μεγάλη προσοχή σε αυτό, να φαίνεται στο συμβόλαιο ότι εσείς νοικιάζετε ΜΕΡΟΣ του οικήματος, και συνεπώς δεν πληρώνετε δημοτικό φόρο, αλλά τον πληρώνει ο ιδιοκτήτης. Αν νοικιάσουν περισσότερα από ένα άτομα ένα σπίτι, αλλά με το ίδιο συμβόλαιο τότε όλοι μαζί από κοινού πληρώνουν δημοτικό φόρο, και όχι ο ιδιοκτήτης. Προσέξτε το αυτό πολύ, γιατί είναι πολλά λεφτά ο δημοτικός φόρος. Επίσης αν κάποιος θέλει να νοικιάσει το οποιοδήποτε ανεξάρτητο σπίτι (όχι δωμάτιο) πρέπει να υπολογίσει και τον δημοτικό φόρο.
Σε εμένα έγινε το εξής κουλό. Βρήκα αυτό το δωμάτιο σε σπίτι 6 δωματίων, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται λογαριασμοί, συμφώνησα, και συνειδητοποίησα ότι δεν είναι κανένας άλλος μέσα στο σπίτι. Μετά το μεσιτικό έβαλε γκάζι και ρεύμα στο όνομα μου και μου σκάει και ένας δημοτικός φόρος 900 λίρες να πληρώσω!!! Βεβαία το έλυσα το θέμα, αλλά χρειάστηκε να επικοινωνήσω 4-5 φορές με τον δήμο. Δεν με χαλάει καθόλου που το έχω μόνος μου το σπίτι, και ας πάει λίγο ακριβά με τους λογαριασμούς, για 2-3 μήνες ακόμα είναι έτσι και αλλιώς, μετά θα νοικιάσω κανονικό σπίτι.
Αναζήτηση εργασίας: Εδώ είναι λοιπόν το κυρίως θέμα, που τελικά αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολο απ ότι περίμενα. Είχα ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο του 13 να ψάχνω και να στέλνω βιογραφικά από Ελλάδα. Είχα φυσικά γραφτεί και σε διάφορα recruiter agencies. Με το που άνοιξα τραπεζικό λογαριασμό και πήρα τηλέφωνο με σύνδεση άρχισα να επικοινωνώ με διάφορους recruiter. Γράφτηκα σε ότι site σχετικό με μηχανικούς υπάρχει, και στις περισσότερες εταιρίες, που έχουν επιλογή careers. Κρατούσα αρχείο με όλους τους recruiter και τις εταιρίες που μίλαγα κάθε μέρα για να μην τα ξεχνάω και εγώ ο ίδιος αυτά που έχω πει με τον καθένα. Ελάχιστη ανταπόκριση είχα, κυρίως από recruiter που με έπαιρναν τηλέφωνο για μια δουλειά, τους έλεγα ναι φυσικά, και μετά εξαφανιζόντουσαν. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές σου απαντάνε στην Αγγλία όταν στέλνεις για μια δουλειά, και δεν θέλουν να σε πάρουν για να ξέρεις, αλλά όχι πάντα. Μέχρι τις αρχές Δεκέμβρη πρέπει να είχα στείλει σε πάνω από 700 δουλειές και το μόνο που κατάφερα ήταν να πάω σε μια συνέντευξη, που τελικά δεν με πήρανε. Ήταν αρκετά δύσκολη περίοδος, και ευτυχώς που είχα την κοπέλα μου που με στήριζε ψυχολογικά, και επίσης την προπόνηση, που εδώ είναι σε αρκετά καλό επίπεδο και με βοηθούσε να ξεδίνω. Εκεί λοιπόν αποφάσισα να γυρίσω Ελλάδα για Χριστούγεννα, να ξελαμπικάρω, να δω οικογένεια και φίλους, και να επιστρέψω να συνεχίσω το νέο έτος. Το δωμάτιο το κράτησα γιατί δεν συνέφερε να το αφήσω και να βρω άλλο.
Βλέπω τελικά φώς!: Τελικά η πρώτη δουλειά που βρήκα δεν είχε να κάνει με μηχανικούς, αλλά με διδασκαλία Jiu-jitsu σε γυμναστήριο. #@%^@ τα πτυχία μου μέσα δηλαδή! Μάθε παιδί μου γράμματα σου λέει μετά. Με κάποια γνωριμία που έκανα, με το που επέστρεψα από Ελλάδα κανόνισα να διδάσκω 2 ώρες την βδομάδα σε γυμναστήριο. Τα λεφτά δεν είναι και για να ζήσεις βέβαια, αλλά είναι κάτι, και αν οι 2 μέρες γίνονταν 5 θα ζούσα κιόλας από αυτά. Αν είστε στο Μπέρμινγκχαμ, θέλετε να μάθετε Jiu-jitsu και θέλετε ο δάσκαλος να είναι οπωσδήποτε Έλληνας τότε ελάτε κάθε Τρίτη 20.00 και Παρασκευή 19.00 στο utcuk.com!!!!
Εκεί αποφάσισα να επικεντρώσω την έρευνα σε τοπικό επίπεδο, και συνέχισα με αυξανόμενη ένταση να στέλνω βιογραφικά. Τελικά με πήραν τηλέφωνο από μια εταιρία που κάνει μεταλλικές κατασκευές, πήγα για συνέντευξη μου προσέφεραν δουλειά και φυσικά την δέχτηκα. Είναι τελικά να κάτσει η σωστή συγκυρία. Εκεί τους έφυγε ένας εκτάκτως, και ήταν να φύγει και μια άλλη κοπέλα, γιατί έληγε η βίζα της και έτσι θέλανε να πάρουν κάποιον εκτάκτως. Βρήκαν εμένα, ήταν μια από τις τελευταίες δουλείες που είχα στείλει, τα βρήκαμε και με προσέλαβαν, τέλος.
Μου έχει κάνει πολύ καλή εντύπωση το περιβάλλον εργασίας στην Αγγλία. Δεν είδα αυτές τις μέρες που ξεκίνησα κανέναν να φωνάζει και να αγχώνεται, ούτε να ρίχνει μπινελικια επειδή του φταίει το ένα και το άλλο. Δουλεύουν με ηρεμία και συνεπώς πιο αποδοτικά. Επίσης μου κάνανε γραπτή πρόταση, που λέει συγκεκριμένα πράγματα. Στην Ελλάδα σου λένε έλα ξεκίνα εσύ, και βλέπουμε, τις γνωστές παπαριές. Επίσης εδώ είναι ευγενικοί οι άνθρωποι, δηλαδή με το που πήγα με συστήσανε σε όλους, μου δείξανε τα κατατόπια και γενικά ένιωσα ευπρόσδεκτος. Στην Ελλάδα, οι πίθηκοι στην πρώτη εταιρία που ξεκίνησα ούτε με συστήσανε, ούτε μου δείξανε πώς να δουλεύω, ούτε γραφείο μου δώσανε, και γενικότερα αισθανόμουν παρείσακτος. Έπρεπε εγώ να βρώ μόνος μου αντικείμενο. Αντι να με βοηθήσουν να λύνω τα διάφορα προβλήματα, μου προκαλούσαν περισσότερα. Τόσο καραγκιόζηδες, λες και όταν έρχεται κάποιος έρχεται να πάρει την δουλειά των υπολοίπων…
Τώρα αυτό που επείγει είναι να πάρω ένα αυτοκίνητο, γιατί είναι όλα μακριά, και εκεί που διδάσκω, και η δουλειά στην εταιρια με τις μεταλλικές κατασκευές και δεν παλεύονται τα λεωφορεία. Ελπίζω σε 2 μήνες να βρω και κανένα καλό σπίτι για να ανέβει και η κοπέλα μου, ήδη έχω αρχίσει να ψάχνω, και σίγουρα θέλει πολύ ψάξιμο ακόμα.
Το Μπέρμινγκχαμ: Όταν έλεγα σε φίλους ότι θα έρθω εδώ μου λέγαν που θα πας στην μαυρίλα, και χάλια, και δεν θα την παλέψεις κτλ. Εμένα ρε παιδιά μια χαρά πόλη μου φαίνεται. Πιστεύω ότι αν κάποιος έχει ζήσει στις άθλιες Ελληνικές πόλεις δεν μπορούν να τον χαλάσουν και πολλά πράγματα. Η ζωή εδώ είναι αρκετά φτηνή, αν δηλαδή μιλάμε για διατροφή, ρουχισμό και είδη σπιτιού είναι ένα 10-20% φθηνότερα απ ότι στην Ελλάδα. Μιλάμε για τεράστια αγορά, με πολλές επιλογές στο τι θα ψωνίσει κανείς, σίγουρα καλύτερα απ ότι τα περίμενα, και καλύτερα από το Πόρτσμουθ που σπούδασα.
Αυτοκίνητα – μηχανές – μετακίνηση: Σε αυτόν τον τομέα είμαι τελείως ελληνάρας, δεν αντέχω τα ΜΜΜ με τίποτα. Όπως θα ξέρετε αυτό που είναι πολύ ακριβό στην Αγγλία είναι η ασφάλεια. Σας παραθέτω μερικά quotes που έκανα πρόσφατα για διάφορα αυτοκίνητα
Peugeot 107 1.0l ---- 1250 Λίρες
Opel corsa 1.25l ---- 1450 Λιρες
Ford fiesta 1.4l ---- 1750 Λίρες (το χρόνο πάντα)
Εννοείται ότι δεν έχω μπόνους μάλους. Αν είσαι ατρακαριστος για 10 χρόνια το κόστος για το Peugeot πέφτει στα 750 περίπου. Έχετε επίσης την επιλογή να φέρετε το αυτοκίνητο η τη μηχανή σας από Ελλάδα, εγώ αυτό σκέφτομαι να κάνω με την μηχανή μου.
Αυτά για σήμερα, εύχομαι ότι καλύτερο σε όλους, είτε επιλέξετε να μείνετε στην Ελλάδα να το παλέψετε, είτε να φύγετε, τελικά όλα είναι λίγο πολύ θέμα τύχης και συγκυριών. Γράψτε ελεύθερα αν έχετε κάποια ερώτηση η διευκρίνηση για τα παραπάνω, το Μπέρμινγκχαμ, την Αγγλία και θα απαντήσω αν γνωρίζω το θέμα.
Comment